HISTORIA
RASY ... wersja bardzo krótka
Wszystkie tropowce i posokowce pochodzą od pierwotnych psów
myśliwskich - psów gończych. Psy gończe są wytrzymałe w akcji,
mają czuły węch i pewnie trzymają się tropu zarówno drobnej, jak
i grubej zwierzyny. Początkowo do składu sfory wybierano
te gończe, które najlepiej trzymały się tropu i prowadząc je na
otoku poszukiwano wraz z nimi zwierzyny ranionej podczas
polowania. Właśnie od takich psów gończych, najspokojniejszych i
najbardziej posłusznych, wyselekcjonowano później tropowce
(pracujące wyłącznie na czystym i zimnym tropie) oraz posokowce
(pracujące wyłącznie na sfarbowanym tropie zwierzyny, uważane
początkowo za "tropowce o rozpieszczonym nosie"). Pod koniec
XVIII wieku i w początkach XIX wieku prowadząc krzyżówki z
genetycznie dość zbliżonymi rasami otrzymano aktualnego
posokowca hanowerskiego.
Po
Rewolucji w 1848 roku i po podziale dużych terytoriów łowieckich
zaniechano dawnych metod polowania na rzecz polowania z zasiadki
i z podchodu. W tej epoce ulepszona została także broń palna.
Zrodziło się zapotrzebowanie na psa pracującego po strzale. W
obwodach łowieckich położonych w górach niezbędne było
posiadanie psa, który, mimo iż wyspecjalizowany do pracy na
otoku, będzie nie mniej wytrwały i zacięty, i nie gorzej
głoszącego w pościgu za rannym zwierzęciem. W tych okolicach
posokowiec hanowerski był zbyt ciężki.
Aby
otrzymać pożądanego psa do pracy w trudnych górskich terenach,
baron Karg-Bebenburg de Reichenhall wyselekcjonował po 1870 roku
lżejszego psa, poprawionego, dzięki krzyżówkom posokowców
hanowerskich z gończymi górskimi o płowym umaszczeniu.
Pies ten stopniowo wyparł inne rasy z górskich obwodów
łowieckich i dzisiaj posokowiec bawarski jest klasycznym
towarzyszem strażników leśnych i łowieckich.
W 1912 roku powstał Klub Posokowca
Bawarskiego z siedzibą w Monachium. W Niemczech Klub ten jest
jedynym akredytowanym klubem tej rasy.
